Ik ben wat sommige mensen ‘bijgelovig’ noemen. Ik geloof dat bepaalde tekenen vanuit een andere dimensie komen. Ik geloof ook dat mensen die op kronkelige bergpaadjes een tegenligger op hun pad krijgen als door een wonder (lees: beschermengel) gered kunnen worden. Ik geloof dat wanneer de telefoon gaat terwijl ik net aan tante Annie loop te denken; dat het tante Annie is die me op datzelfde moment belt. Maar hoezeer ik ook in toeval geloof (of juist dat het géén toeval is; het is maar hoe je het woord interpreteert) ; gisteren bleek toch dat ik sommige bijgelovigheden zo ongelooflijk vind, dat ik even door het toeval op de sceptische vingers werd getikt.
Hier is mijn verhaal.
Vorig jaar ben ik ingestroomd in het derde jaar van de opleiding ‘geestelijk begeleider’ bij de Academie van Geesteswetenschappen. Vanwege de bijzondere omstandigheden, stopten per half maart ook hier de colleges. Gelukkig werd de draad al na twee weken weer efficiënt on line opgepakt. Door de onvrijwillige vakantie botsten de colleges echter met het schema van het volgende blok. Besloten werd om het geplande blok gewoon door te laten gaan; en de daardoor overgebleven colleges van het vertraagde blok naar de Meivakantie te verplaatsen.
Nou kijk ik normaal gesproken ruim van te voren in het schema om me ‘in te lezen’ voor een volgende onderwerp. De boeken die je voor sommige vakken nodig hebt kunnen ook best wel duur zijn; dus speur ik graag op tijd de verschillende bibliotheken af om de kosten wat in toom te houden. Ik schoot dan ook lekker in de stress toen ik me naar mijn gevoel ‘veel te laat’ begon met de voorbereiding van de volgende module.
Eén van de boeken die ik nodig had bleek 53 euro te kosten; een fikse hap uit mijn eigen broodfonds. Uiteraard waren alle bibliotheken gesloten. Mopperend ging ik aan de slag op internet. Waar ik ook zocht; overal was dat éne boek – verplichte literatuur – 53 euro. Wat mijn humeur nog meer verslechterde was de boodschap bovenaan de pagina dat vanwege de grote drukte rekening gehouden diende te worden met vertraagde aflevering; en dat ik wellicht tot 16 April moest wachten. Het was op dat moment 8 April; zo rond half elf s’ochtends om precies te zijn. Het eerste nieuwe college stond gepland op 14 April.
Wat me wel een beetje opvrolijkte was dat ik in de sectie tweede hands boeken bij een verkoper die zich Saskia’s boekwinkeltje noemde een exemplaar van mijn dure boek voor 23 euro zag staan. Volgens de beschrijving verkeerde het boek in nieuwstaat. Dat had de uitwerking van WC papier op me. Ik klikte op ‘kopen’ voordat een ander het voor m’n neus weg kon kapen; controleerde het afleveradres – ik heb wel eens iemand 3 boeken cadeau gedaan omdat ik na zijn verjaardag vergeten was mijn eigen adres weer in te voeren – en stapte over naar mijn volgende missie; het andere boek dat ik voor hetzelfde collegeblok nodig had. Hier ging mijn humeur weer terug naar af. ‘Manu Kierse’ kan je namelijk onder normale omstandigheden in héél veel in de bibliotheken gewoon lenen. Ik vond het boek uiteindelijk bij een uitgever in België. Met de waarschuwing over vertraagde levertijden van de andere boekverkoper in mijn achterhoofd, had ik echter weinig vertrouwen in een snelle afhandeling.
De volgende ochtend, om 11.08, krap 25 uur na mijn bestelling, ontving ik een e-mail van ‘Saksia’s boekwinkeltje‘ met de tekst dat ‘zoals ik ongetwijfeld al gemerkt zou hebben, het brievenbuspakket in de namiddag van de dag daarvoor bij mij thuis was afgeleverd’
Mijn wantrouwen schoot meteen naar storm. ‘Weer zo’n oplichter die je met een één of ander trucje wil laten geloven dat iets al afgehandeld is; terwijl je niets ontvangt en kan fluiten naar je centen. 23 euro was ook te mooi om waar te zijn’ Ik schreef een beheerste maar venijnige mail terug dat het onmogelijk was dat een boek wat s’ochtends wordt besteld, s’middags per post wordt bezorgd; en dat ik graag uitleg wilde over wat hier logistiek fout was gegaan.
Vervolgens opende ik op hoge poten -voor zover dat virtueel kan- een chat met de klantenservice van het bedrijf waar Saskia’s boekwinkeltje onder viel en eiste ook daar uitleg.
- ‘Heeft u al in uw brievenbus gekeken”, was de vraag van ‘Anita’ van klantenservice.
- ‘Nee natuurlijk niet’ beet ik terug, (hoe kon ze dom zijn) ‘ik heb het boek gisterenochtend besteld; dan kan het toch niet diezelfde middag afgeleverd worden?! Bovendien was er vertraging voorspeld!’
- ‘Reden dat ik het vraag’ chatte Anita geduldig terug, ‘is dat de eigenaresse van Saskia’s boekwinkeltje bij u in de buurt woont’.
Eerst staarde ik in ongeloof naar het beeldscherm. Daarna stond ik aarzelend op vanachter mijn bureau; liep omzichtig naar de trap alsof ik verwachtte daar een duveltje uit een doosje de hoek om te zien komen; keek naar beneden en jawel….daar lag een rechthoekig brievenbus pakket op mijn deurmat onder de brievenbus, ter grootte van een boek.
Met een rood hoofd schoot ik terug naar chat; bood mijn excuses aan; schoot door naar mijn e-mails; bood aan Saskia mijn excuses aan; schoot – vreemde volgorde – naar beneden en maakte het pakketje open. Ik kon het bijna nog steeds niet geloven
Saskia reageerde met Engelengeduld. Ze was al geschrokken. Misschien had ze het boek toch in de verkeerde brievenbus gedaan. Het was gisterenmiddag zulk heerlijk weer dus was ze lekker in het zonnetje naar mijn huis gefietst.
Nou zou je denken dat ik de rest van de dag in penitentie over mijn wantrouwen, ongeloof en onvriendelijkheid zou hebben doorgebracht. Het Lot had echter nog een andere verwondering voor me in petto. Na een paar uur flink schrijven achter mijn laptopje, geïnspireerd door het feit dat alles tegen verwachting in weer op rolletjes liep, besloot ik s’middags zelf op de fiets te stappen om met mijn supersnel bezorgde boek lekker de duinen op te zoeken. Ik bof. Het rustige strand van Scheveningen is op 300 meter van mijn huis. Bepakt met een fles water en een appel in mijn rugzak, liep ik de trap af. Kennelijk was de post geweest; want er lag nóg een rechthoekig brievenbuspakje.
Nééééé…
Jawel! Mijn boek uit België. Omstanders die me naar het strand hebben zien fietsen, zullen zich afgevraagd hebben waar die verdwaasde uitdrukking op mijn gezicht vandaan kwam.
Ingrid Schippers,
11 April 2020
Klik op ‘De koningin van uitdagingen’ voor nog meer achtergrond informatie over de kaart
