Om wat bij te verdienen in deze toch wel roerige financiële tijden solliciteerde ik recent op een functie van ‘tekstschrijver’ die werd aangeboden via een uitzend bureau.
Ik kreeg het volgende antwoord:
Beste Ingrid Schippers,
Bedankt voor je reactie op onze vacature. Fijn dat je beschikbaar bent als tekstschrijver. In deze mail meer informatie over de functie en de vraag of je een proeftekst wilt schrijven.
In de mail (het ging allemaal per computer, ik heb nooit iemand gezien of gesproken) werd verder opgesomd dat er gezocht werd naar tekstschrijvers die minimaal 5.000 woorden per week kunnen schrijven, 16-40 uur per week beschikbaar zijn en toch wel snel moesten kunnen schrijven anders had de functie, ik citeer, ‘weinig zin’.
Na nog wat eisen en voorwaarden, waarin onder andere vertelt werd dat het stukjes tekst betrof van gemiddeld 250 woorden, kwam tenslotte het salaris…..
Ik citeer:
Tarief € 0,008 – bij 1200 woorden per uur is dat € 9,60
Tarief € 0,009 – bij 1200 woorden per uur is dat € 10,80
Tarief € 0,010 – bij 1200 woorden per uur is dat € 12,00
Tarief € 0,011 – bij 1200 woorden per uur is dat € 13,20
Tarief € 0,012 – bij 1200 woorden per uur is dat € 14,40
Tarief € 0,013 – bij 1200 woorden per uur is dat € 15,60De hoogte van het tarief hangt o.a. af van de moeilijkheidsgraad van de opdracht. Voor ZZP’ers zijn deze tarieven exclusief btw.
Even terug naar af: Het gaat dus om kleine stukjes tekst van gemiddeld 250 woorden. 1200 woorden per uur gedeeld door 250 = gemiddeld 5 teksten per uur.
Wat dus niet meegerekend wordt is de inlees-tijd die elk nieuw stukje tekst (5 per uur) eerst nodig heeft… en dat alles voor 0.008 cent per woord…
en hoe ‘moeilijk’ een tekst is wordt bepaald door je werkgever.
Ook vreemd vindt ik dat je minimaal 5000 woorden per week moet kunnen produceren terwijl je minimaal 16 uur per week beschikbaar moet zijn. Misschien mis ik iets, maar 5000 X 0,008 = 40 euro volgens mijn rekenmachine.Ik heb nog even een mailtje gestuurd met de vraag of ze dan misschien een voorbeeldje konden sturen met hoe het tekstmateriaal wordt aangeleverd, maar daar heb ik nooit meer antwoord op gekregen.
Nieuwsgierig geworden naar deze nieuwe vorm van uitbuiting ging ik op het internet op zoek naar ‘tekstschrijvers’ plus de naam van het bewuste uitzendbureau en kwam tot mijn verbijstering terecht bij een totaal nieuwe tak van hetzelfde uitzendbureau wat zegt, en ik citeer weer:
Wij schrijven, corrigeren, redigeren en herschrijven.
Wij onderscheiden ons van andere tekstbureaus en tekstschrijvers doordat we een scherp tarief hanteren. We schrijven al teksten vanaf 1,0 cent (exclusief btw).
Het bleek teksten te betreffen voor vakantiemagazines en Internet warenhuizen. Het recept is dus:
- Men knijpe de tekstschrijvers uit;
- Men ondermijne de tekstschrijvers markt door onder het gebruikelijke tarief te gaan zitten en
- klopt dit uit totdat er een bloeiend bedrijf ontstaat.
De reden dat ik dit onder de aandacht breng ( ofwel: me hier zo kwaad over maak) is dat het een tendens schijnt te worden in de maatschappij om gewone hardwerkende mensen uit te buiten en daar zelf rijk van te worden. En daarvoor hoef je niet eens alleen in de vrije zaken wereld te kijken, dat kan ook bij de overheid.
De sociale dienst van de gemeente Den Haag had laatst ook een leuke aanbieding: 24-32 uur per week werk als telefonisch medewerker van de SZW (klantenservice sociale dienst) ; alleen 1 dingetje, “we delen je in tussen 8.30 en 17.00 in en weten nog niet wanneer, dus je moet wel 40 uur per week beschikbaar zijn”. M.a.w; je kan er geen ander werk naast hebben.
Voor wie het niet geloven wil: ik citeer uit de functie informatie:
Aantal uren per week: 25-32 uur per week alle dagen van de week beschikbaar tussen 8.30 en 17.00 uur.
Normaal gesproken laat ik me niet verleiden tot negatieve blog uitspattingen; in de stellige overtuiging dat hoe ik de dingen zie, ook is hoe de dingen zich manifesteren, ofwel dat de bril waardoor ik kijk, bepalend is voor wat ik zie.
Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat wanneer ik onrecht zie dat ik daar dan mijn mond over zou moeten houden.
Waar ik me ernstig zorgen over maak is de tendens van zowel bedrijven als overheid, voor zowel werkenden en uitkeringstrekkers, om iedereen zo kort mogelijk te houden en er zelf zo rijk mogelijk van te worden.
De salaris verhogingen, nevenfuncties en belangenverstrengeling versus premie- en belasting verhogingen en salaris-en uitkeringskortingen voor de gewone burger, in wederom zowel bedrijfsleven als overheid loopt de spuigaten uit. En inmiddels knappen we , want dat doet de belastingbetaler, de gouden koets op!
Omsmelten die hap; verdelen over een basissalaris voor hardwerkende mensen die net zo goed recht hebben op een leefbaar bestaan. Het zijn steeds de laagste inkomens die gepakt worden of zoals een politicus het na de troonrede verwoordde:
Ze gaan er elk geval niet op achteruit
Nee maar hij zal voor de maand September 2016 wel weer een onkostenvergoeding voor lunches en representatie hebben ingeleverd, waar een bijstands gezin een maand van moet leven en de leden van het koninklijk huis hebben wel meer gekregen. Ze konden zeker niet rondkomen van hun uitkering!
Ik ben er behoorlijk klaar mee.
Wanneer je een maatschappij kapot wil maken moet je het zo doen.
Mensen functioneren niet, komen niet tot bloei wanneer de overheid of het bedrijfsleven ze steeds klein houdt; en dat ‘klein houden’ is een bewust mechanisme wat al sinds het Brood & Spelen van de Romeinse keizers, via Les Miserables en de Industriële revolutie in stand gehouden wordt.
Sterker nog; we zijn weer hard bezig af te glijden naar dat soort taferelen.
Op dit soort momenten moet ik altijd denken aan mijn Russische vriend Oleg Gubarev uit St.Petersburg, een scheepsbouwkundig ingenieur(hij had ooit mee-getekend aan de Russische atoomonderzeeërs) die uiteindelijk tot zijn pensioen als dozen-vouwer in een sigarettenfabriek werkte.
Vooral één opmerking die hij maakte toen ik hem in 2007 opzocht en hij me z’n verhalen vertelde over zijn leven van de afgelopen 40 jaar in Rusland en de USSR, is me altijd bijgebleven. Hij zei:
We stonden niet in de rij voor brood omdat er geen brood was;
We stonden in de rij zodat we geen revolutie konden beginnen
Je houdt je mensen klein en gaat er zelf met de poet vandoor. Dat is hoe het werkt.
Ingrid Schippers. 29 September 2016